Şeker Portakalı Değil Ki Hayat Acılar 40 Gün Olsun

Çok bilinen bir kitabın, sosyal medyada sıkça kullanılan cümleleridir

‘-AcılarımkaçgünsürecekPortuga?
– 40 Gün.
– 40 Gün sonra geçecek mi?
– Hayır, alışacaksın…’

Gerçekten 40 günde alışıyor mu insan acıya? Bence öyle olmuyor o iş. Yeni acılar eskisinin kabuğu oluyor sadece. Matruşka bebekleri gibi insanın acıları, her gelen öncekini saklıyor. İnsan ağaç kabuğu gibi kat kat acılara sarılı olarak yaşıyor. O yüzdendir insan duygularını kontrol edemediği zaman özellikle sarhoş olduğunda pandorasının kutusunu açıyor. İçinden matruşkalar gibi sardığı acıları çıkıyor.

Şöyle bir algıda var, acıya alışan insanın başka acılarada canı yanmaz diye. Bence o da öyle değil. İnsan bir espriye güldüğü zaman başka hiçbir espriye gülmüyor mu? Hayatta bazı acılar vardır ömür boyu kapanmaz o kısmı ayrı. Ama her güvendiği insandan alacağı darbenin verdiği acıda, acının şiddeti de, verdiği zararda farklı olur.

Aslında bu yazıyı çok da uzatmanın âlemi yok. İnsan hissettiği sürece acıyı da çeker. Çok insan tanıdım hissetmemek için antidepresana sığınan. Onların sadece bedenleri yaşıyor, ruhları öldüğünden kendilerinin bile haberi yok. Ve size bir sır o tür insanlar sürekli dış görünüşünü değiştirir, asla kendinden tatmin olmaz.

Kitaplarda yazmaz belki ama hissetmek insanın birinci duyu organıdır. Hissetmeyen insan zaten ölmüştür.