Kiracıymış Meğerse Kabuklar Yaralarda

Sevmesini bilmiyorsun diyen mi, güzel sevmiyorsun diyen mi, sevgin bana yetersiz geliyor diyen mi istersiniz. Oysaki okuduğum birçok aşk kitabından daha güzel sevmiştim ben. Orada ki süslü cümleleri bir kenara atıp, kelimelerden cümlelerden fazlasını vermiştim ben. Ben, ben olmuyordum severken. Beni o yapıp, ya da onu ben, kısaca biz oluyorduk. Biz derken yanlış anlaşılmasın, benim BİZ dediğim yerde, sadece BEN varmışım. Ben daha güzel, daha huzurlu, daha mutlu yarınlar için kendimi paralarken, bana güzel sevmiyorsun diyenler BEDENİNİ PARAYLA SUNUYORMUŞ. Onların sevmek dediği şey kalpten değil, cüzdandan çıkıyormuş.

Aşk insanı aptal eder diyorlar ya, haksız da sayılmaz diyenler. İnsan âşık olduğuyla arası bozulduğunda hep kendini suçluyor. Kendi de yetmediğinde bu sefer, geçtiği yolları uğursuz mu yapmıyor, üstündeki kıyafetleri mi lanetlemiyor. Ama bir sevdiğine toz konduramıyor, kendini çamura bulayıp. Bu arada aşk adamı aptal eder dedik ya, aptal eden aşk değildir, tek taraflı aşktır adamı aptal eden.

Hep diyoruz ya ‘’YARASINA İLAÇ OLDUKLARIMIZ BAŞLADILAR YARA AÇMAYA’’ diye. Biz onların YARALARINDA KİRACIYMIŞIZ. Yara iyileşince ilk kabuk düşer ya, KİRACIYMIŞ MEĞERSE KABUKLAR YARALARDA..

İyileşenin ilk vazgeçtiği olduk bu hayatta. Yarayı iyi edenler kötü oldu da yarayı açanlar hep KALP TACI oldu bu hayatta. İyileşen yaralayıp gitti. Nereye mi? Kalplerine giremiyorsak bari yataklarına girelim diye ya geldikleri yerlere ya da bir benzerlerine. Ama dikkat edin yazının başına, bunların alayı sevmek beğenmeyenler. Ne diyordu MEVLANA ‘ SEVİLMEYİ İSTEMEYENLER SİKİLMEYİ İSTERLER’ neyse MEVLANA’ ya da iftira atmayalım. Kim dedi bilmiyorum, kimse demediyse de şimdi ben dedim.

Nefes almak için sadece oksijene ihtiyaç duymayan insanlar tanıdım. Yalan söylemeden nefes alamayan insanlar. Hep ilahi adalete inandım ben. Kim beni neye değiştiyse onunla sınandı. Bende bulduğunu kimsede bulamasın dediklerim huzurun zerresine muhtaç kaldı.