Enkazda Kalan Hayaller
Bir insan çok şey söylemek isteyip de aynı zamanda tek kelime etmek istemez mi? Avaz Avaz bağırıyor içim. Söze nereden başlasam, nerede sussam bilemedim. İnsan bundan daha beteri var mı dedikçe her şeyin daha da beteri çıkıyor.İnsan bazen rahat nefes aldığına utanıyor. Sadece nefes aldığına mı? İnsan sağ salim yaşadığına utanır mı? Utanıyor. Üşüdüğüne, ısındığına, karnı acıktığına, doyduğuna, insanın normal rutini, normal yaşamında, yaşamasından insan utanır mı? Utanıyormuş, utandık, utandım.
Hani sürekli dönüyor ya haber bültenlerinde, sosyal medyalarda, haber sitelerinde,şu kadar bina yıkıldı, bu kadar can kaybımız var diye. Yıkılan binaların sayısının haberlerde duyduğunuz bir yerlerde okuduğunuz rakamlardan ibaret olduğunu mu sanıyorsunuz? Koskoca ülke enkazı altında kaldı. Hani hep diyoruz ya 100 saat sonra falanca kurtuldu. 200 saat sonra mucize gerçekleşti. 248 saatte falanca canını kurtardık diye, gerçekten öyle mi? O depremden gerçekten sağ kurtulan olduğuna inanıyor musunuz? O depremi yaşayıp da bir şekilde hayatta kalan insanların hayatına devam edebileceğini inanıyor musunuz? Hemen hemen birçok ailenin, birer, ikişer, üçer, sofrasından canlar eksildi. Bazı ailelerden geriye hiç kimse kalmadı. Kiminin komşusu, kiminin iş yerinden arkadaşı, yıllardır yan yana, diz dize, bir şekilde beraber olduğu, canını kaybetti. Kaç hayat son buldu? Kaç hayal yıkıldı enkaz oldu? Dolaplarda giyilmeyi beklenen elbiseler, mutfakta sonra yenecek diye beklenen yiyecekler, raflarda bir gün nasıl olsa okurum diye beklenen yüzlerce, binlerce, BİR ODA DOLUSU kitap okumaya kıyamadıkları. 10 ilde koskoca geçmiş yok oldu. İnsanların yaşadığı bir sürü hatıra, bir sürü anı. Kimi bebeğini kucağına aldı, kimi düğününü yaptı, kimi ömrünü harcadı 10 güzel şehirde. Bütün güzelliklerden geriye sadece kocaman enkazlar, yaşanmamış hayatlar kaldı.
Kaç kişi sudan sebeplerle birbirine kırgın gitti bir bilseniz. Kaç kişi sonra barışırım, sonra konuşurum, sonra ararım diyerek öldü. Kaç kişi sevdiklerini, annesini, babasını, sevdiğini, geçmişte bir şekilde kırgın bıraktığı herhangi birini, yarın ararım, sonra ararım, bir gün ararım diyerekten özlemle gitti. Kaç kişi nasıl olsa elimi uzatsam dokunurum diye yanındakine, telefon avucuğun içinde istesem sesini duyarım, bir gün ararım diye uzaktakine, veda edemeden konuşamadan gitti? Hepimizin yaptığı ve sürekli yapmaya devam ettiği, hayatta yaptığımız en büyük hata sürekli bir şeyleri ertelemek. Hep yarın, sonra, ondan sonra diyerek ertelediğimiz hayat, ertelediğimiz yaşam, ertelediğimiz hayaller. Marketten aldığımız yiyeceklerin hemen hemen hepsine, herkes son kullanma tarihine inceden inceye bakıyor değil mi? Peki, neden hiçbirimizin aklına gelmiyor? İnsanın son kullanma tarihi ne zaman? Kim biliyor ki en son alacağımız nefes ne zaman? Sürekli erteliyoruz yapacağımız şeyleri. Kim garanti edebiliyor ki ertelediğimiz herhangi bir şeyi yaşayabileceğimizi?
Barbunya konservesine verdiğimiz önem kadar önem vermiyoruz kendi hayatımıza. Onun bile son kullanma tarihi belli, YA SENİN Kİ!
Siz sadece hayatlar mı kaldı sanıyor sunuz enkazda? En çok hayaller kaldı enkazda.
Kitaplar da kaldı tüm masallar. Kitaplar da enkazda!
“Her şeyi zamana bıraktık. Zamanımız var mi bilmeden.”
Dedim ya o enkazdan kimse sağ kurtulmadı…
YAZAMAYAN : AHMET KARADAYI
Hayat koskoca bir hiç ne kadar hayal kurarsan kur bu zaman geliyor enkazından kalıyorsun tıpkı depremde yitirdiğimiz onca can gibi kimi evlenecekti kimi baba olacaktı Allah rahmet eylesin peki dediğin gibi kurtulanlar gerçekten yaşayabilecek mi bu hayatı mutlu mesut hayır hep bir yanları eksik olacak anasız babasız kalan evlatlar çocuğunu kaybeden aileler beraber belki de ne hayalleri vardı çocuklar okuyup öğretmen doktor vs olacaktı anne babalar belki de çocuklarının evlenmesini torun sahibi olmayı ümit ediyordu nice hayaller rabbim bir daha yaşatmasın güzel ülkeme bu denli acı.
????
???