Belki Zincirlerimizin Olmadığı Bir Gün…

Belki Zincirlerimizin Olmadığı Bir Gün…

Belki zincirlerimizin olmadığı bir gün… Belki de o gün, her şeyin farklı olduğu bir an olur. Zamanın ve mesafelerin ötesinde, birbirimize en son söylediklerimiz birer iz bırakır. Veda ederken, içimizde bir şeylerin eksik olduğunu hissederiz ama bu, son değil, bir başlangıçtır. Belki o gün, her şeyin gerçekten bittiğini anlayacağız. Ama bir şey kesin, sonsuzluk her zaman bizi bir arada tutar.

“Belki bir gün tekrar karşılaşırız. O gün, birbirimizin içindeki zamanları anladığımızda, belki zincirler de son bulur.”

Belki yazarın dediği gibi, “Yanında olup senin kalbine dokunmaktı mutluluk.” Ve belki de, tüm bu vedaların, mesafelerin ve zamanın ötesinde, en gerçek mutluluk, birbirimizin içindeki sevgiye dokunmaktı. Kim bilir zincirlerin olmadığı bir gün, sadece kalbimizin sesini duyduğumuzda, sevgiyle her şey yeniden şekillenir. Geçmişin acıları ve uzaklıkları kaybolur; bize kalan tek şey, kalplerimizin ortak ritmi olur. Belki bir gün, o gün geldiğinde, sadece sevgimiz ve birbirimize dokunuşlarımız kalacak.