Tek Başımayım

Beni bir şekilde arkalarında bırakıp, terk edip kimi ihanetle, kimi can sıkıntısı ile kimi rahat batması ile gidenlerin benimle derdi hala ne anlamış değilim. Aklına gelip de arkalarına baktıklarında beni mutlu görünce deli oluyorlar. Siz ne sandınız ki? Sizden sonra yok olup gideceğimi mi? Unuttunuz mu? Sizi hayata döndüren hep bendim. Siz ise biraz güçlenince beni sırtımdan vuransınız. El veren bendim size, elinizi tutup bataklıktan çıkıp alan ben. Siz, çıktığınız o bataklığa beni itmeye çalışan nankörler. Sahi, sizi bile kaç kez çıkarmışkenkendim kalır mıydım? Rüzgârın kayadan alacağı tozken, siz değil rüzgâr olmak, aldığınız nefesi bile bana borçluyken benim nefesimi mi kesecektiniz? Mutlu olmam size batıyor, güçlü olmam sizi rahatsız ediyor, hele hele umursamazlığım yok mu, deli oluyorsunuz. Ne yani gitmek isteyeni tutmadım, ayaklarına kapanmadım diye mi bu havalar? İnsan olanı, beyni olanı bir kez uyarırsın, hadi bilemedin en fazla iki. Fazlası dilenciliğe girer.

Düştüğümde kimseye yaslanıp, kimseyi kullanıp ayağa kalkmadım ki şimdi kalkamamış olayım. Sizinle benim farkım bu. Siz hep birilerine sırtınızı yaslamak zorundasınız ben ise yalnız kendime güvenerek yaşarım.

Mesele geri dönmeniz değil ki. Gittiğiniz hiçbir yerde benim gibisini bulamamanız. Kafanızın, aklınızın hep geride kalması. Aramam, yazmam, sormam diyorsunuz ya, işte kötü olan bunları hep yapmak isteyecek olmanız.

Farkında mısınız? Ne şeytan, ne yılan, ne o ne bu hiçbir sıfat koymadım, herhangi bir cümlemin içine. Neden biliyor musunuz? Gidişlerim hep sessizce oldu benim. Sessiz ve kendimce.

Benim hayatımdakiler ben varken kolay kolay düşmez. Onlar düşmesin diye çırpınıp dururum. Sürekli önlemler, kurallar, değişik değişik bir sürü şeyler.

Ama hepsi şunu iyi bildiler; ola ki düştüler ben kaldırırım kimseye muhtaç etmeden. Ama tek bir düşmenin telafisini yapamadım. Gözümden düşeni bir daha tutamadım…

YAZAMAYAN : AHMET KARADAYI

YAZININ ŞİİR TAVSİYESİ: İbrahim Dizlek – Tek Başımayım