Giden Yalan Oldu Kalansa Ziyan

Uzun zaman oldu bir şeyler yazmayalı, kalemimi asmıştım duvara hem de uzun bir zaman indirmeyesiye. Artık kendimle konuşmuyorum o sebeptendir ki bir şeyler yazmıyorum. Şimdi çıkacak birileri kiminle konuşuyorsun diyecek? Bende SANANE diyeceğim. Diyeceksiniz ki nereden çıktı bu yazı o zaman? Kim bilir belki birisi çıkarmıştır içimdeki zehri.

Küçücük şehrin, hemen hemen bütün büyük sokaklarında hatıralarım var. Önce sevdamı yaşamışım aynı sokaklarda, sonra acımı. Bugün şöyle bir kuşbakışı baktım da o sokaklardan birinde geçmiş bir zamandan kendime. İnsan nasıl vazgeçiyor o kadar değer verdiği en önemlisi emek verdiği şeylerden diye düşünürken, yine o sokaklarda buldum cevabını. Birine vereceğin ve alacağın bir şey kalmadığını fark ettiğinde gidiyor olay mahallinden. Bir insanı ne yaparsan yap değiştiremeyeceğini fark ettiğinde ve onda kendine dair en ufak bir değer kırıntısı olmadığını anladığında, ne kadar acın, aşkın, hatıran varsa koyuyorsun yüreğinin bavuluna, alıp başını gidiyorsun faili meçhul yollara. Heybendeki en büyük tesellidir bizim birbirimize verecek bir şeyimiz yok cümlesi. Şunu yapsam, bunu desem, falan da filan. Ne yaparsanız yapın, ne söylerseniz söyleyin hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilirsiniz.

Peki, niyeydi o zaman, o kadar çırpınma, kopmasın, bitmesin diye uğraşma? Neden onca zaman anılarla yaşadık, onlarla yaşlandık? Çok mu zayıftık, gönül işlerinden mi anlamadık, aşkta mı çıraktık? Onlar mı çok özeldiler, çok mu güzeldiler? Bulunmaz Hint kumaşı mıydılar? Belki hepsi, belki de hiç biriyle alakası bile yok. İnsanın bu kadar yanmasının, yangınının en büyük sebebi onlar uğruna harcadığı emekler. İnsan emeklerinin aşığı…