Yarım Olup, Tamamlar Mısın Beni?

Gerçekten Özgür müyüz?

Sabahın köründe aklıma düşen bir cümle beni bu yazıyı yazmaya iten. Cümleyi şimdilik bir kenara bırakalım da hayata bakalım biraz. İnsanlar özgürleştiğini sandıkça, daha çok tutsaklaşıyor gibi. İstediğimi giyerim, istediğim yeri gezerim, istediğimi yerim. Acaba gerçekten öyle mi? Gerçekten istediğimizi mi giyiyoruz? Ya da moda diye dayatılan birilerinin bize giymeye dayattığı şeyleri mi? Cevabı çok basit bunun. Bu sene kırmızı moda diye kırmızı giyiyorsan sen hala tutsaksın. Ama benim rengim siyah, beyaz, sarı vs deyip kendi seçtiğini giyiyorsan işte özgürsün. Birileri istiyor diye pantolonunun dizlerini parçalıyorsan, saçını başını renkten renge sokuyorsan, kusura bakma ama zincirin başkalarının elinde. Gezmeye gittiğin yerleri sosyal medyadaki paylaşımlara göre seçiyorsan sen müebbeti çoktan yemişsin zaten.

Diyeceksin ki nereden çıktı bu özgürlük, tutsaklık aşkı. Sabahın köründe gele gele aklına bu mu geldi. Buradan başladı gelmeye. Şimdikiler hayatında biri olunca, bir şeylere karışınca ayak bağı olduğunu düşünüp özgürlüğünü kısıtladığını düşünüyor ya sanki çok özgürmüşler gibi. Hayatını düzene sokmaya, eksiklerini tamamlamaya çalışanı fazlalık sanıyorlar ya. Fazlalık sandığın seni tamamlayan oysa.

Etrafını gereksiz insanlarla doldururken yalnız kalmam sanıyorsun, aslında sen kalabalık oldukça yalnızlaşıyorsun. Sırf sana duymak istediklerini değil de doğruları söylüyor diye olması gerekenleri yok sayıyorsun. Gözüne, gönlüne sokmaya çalıştıklarını görmezden geliyorsun. İşe alırken birini öz geçmişine bakarsın ya hani birini alırken de bakmalı. Bu adam neler yapmış, nasıl sevmiş, hislerinde yönlendirmelerinde hiç haksız çıkmış mı? Her şeyi geç sana söylediklerinde hiç yanılmış mı? Kendinden bile sakladıklarını bilmiş mi?

Herkes o kadar tam, o kadar mükemmel ki. Neden birilerini hayatlarını almak isterler anlayamadım.