Ya Sen Olursun Yar, Ya Sen Olursun

Kızgınlıklar ve kırgınlıklar bir kenara ayrılınca araya özlem girer. Hem de öyle böyle değil. İçinde sürekli fokurdayan bir ateş, yanardağ misali. Kendini avutursun o şunu yaptı, bunu dedi, canımı yaktı. Kendini avutacak cümleler silsilesi. Ateşin zerre düşmez, yanmaya devam eder, yanmaya devam edersin.

Ondan, arama, mesaj gelmeyecekse bu telefonlar niye var? Niye var onlarca sosyal medya uygulaması?

Bakmayın dünya nüfusu bilmem kaç milyar, bu şehir bilmem ne kadar. Hiç biri önemli değil bu rakamların. Birini dünyanız yaparsınız ve nüfus o kadardır. Birdir, o dur. O bir kişinin hayatınızdaki varlığı yada yokluğu belirler her şeyi. Yemeklerin tadı ona göre değişir mesela, yada iştahınız. Uyumanız, uyanmanız, konuşmanız, gülmeniz, ağlamanız.

Bir kişiye bağlıdır nefes almanız.

Onunlayken zaman yetmez, yelkovan akrebi kovalar. O kadar hızlı kovalar ki bakmışsın akrep, yelkovanın gerisinde kalmış. Kısaca ona doyacak bir zaman kavramı yok. Özlersin onu, ne zaman özlersin diye sorma. Telefonu kapat tuşuna bastığın anda. Gözlerini gözlerinden ayırdığın anda. Kokusunu alacak mesafeden çıktığında. Dedim ya zaman kavramı çok değişiktir onunla. Onsuz geçen dakikalar uzadıkça, bağrına bir ağrı saplanır, bildiğin bıçak sokmuşlar gibi. Özlemlerin arttıkça asabi olursun, asabiyetin arttıkça deli olursun. İnanması zor belki ama özleyince, tiryakilerin, bağımlıların çektiği yoksunluk gibi yoksunluk çekiyorum. Krize giriyorum. Çok abarttın diyecekler, haklılar. BEN ÇOK ABARTTIM SENİ SEVMEYİ.

Hakkını yediğinde mesela, seni kırdığında bir kurşundan beter eder seni söylediği tek bir cümle. Dağ gibisindir de dünyaya kafa tutarsın ama ona gelince küçük bir çocuk kadar narin olursun.

Görsün istersin onu ne kadar çok sevdiğini, bilsin istersin. Bilsin ki yanılıp hata yapmasın, kırmasın değmezler için seni. Kızarsın bazen meydan okursun, SEVEN BURADA, KULLANANLAR ORADA!