Şeytana Açık Mektup

Şeytana Açık Mektup

İnsanın, yandığı ile yanıldığı aynı olunca, sen aynı kalmıyorsun, kalamıyorsun. Aşkının ateşi; yandığının, yanıldığının bedenine değmeyince seni yakıyor içten içe. Ne yakan bilir, nede başkası nasıl yandığını. Hatta yakan, timsah gözyaşları der gözünden akan, içini yakana. Yandım, yanıyorum, hala sönmedim desen muhtemelen bu sefer timsahın yerini ejderhalar alır.( game of thrones khaleesisini de manita mı yaptın der J)

Sen bunları yazarsın o belki okur. Sanıyor musun zerre pişman olur? O kendiyle gurur duyar, ben neymişim, nasıl yakmışım ego tavan. Bakar ara ara geriye dönüp sana, sen bir kere bile bakmazken onun günah yuvasına. O eğlenmek için bakar,  can sıkıntısından sadece. Bilmez ki düşse tutup kaldıracağım ayağa, ona sorsan muhtaç olsun diye. Eşek ne anlar hoş laftan. Sevmeyen ne anlar sevdadan. Ve ŞEYTAN da ne yapsın vicdan.

Hani diyor ya bir türküde ‘’ yiğidim ya sana gücüm yetmiyor’’ yiğit olmasına yiğidim, bunu da en iyi sen bilirsin. Ama insan nasıl keser, kendi eliyle sulayıp büyüttüğü ağacı. Nefes alacak takatin yokken nefes oldum ben sana. Unutmuşsun belli ki, yada hiç bilmedin. SEN, HERKESİN VARKEN KİMSESİZDİN, HEYŞEY OLMUŞTUM SANA.. Bak şu cümle tanıdık geliyor mu sana’ sen bana gerektiğinde yar, gerektiğinde kardeş, gerektiğinde baba, gerektiğinde koca.. sen ne lazımsa o oldun bana‘’ … Son cümlen şuydu yüzüme söylediğin’ ‘SEN HİÇ MUHTAÇ ETTİRMEDİN Kİ SANA’’

İnsan kendi eliyle diktiği ağacı kesmeye kıyamaz, ama iyi insanların da bir sabrı vardır kesmediği ağacı, gün gelir kökünden söker..

Sen iyisimi yine kimsen yokken gel bana, ben hep kaldırırım sırtımdan vuracağını bilsem de ayağa.