Bomboş Caddeler Senle Dolu

Konuşan Fotoğraflar

Bilmem kaç yüz kere beraber gezdiğimiz caddeler, sokaklar şimdi bir öksüz sanki. Kırmızı taşların kimileri kararmış, kimileri solmuş gibi. Kalabalıklar coşmuyor da cenaze, yas matem havasındaymış gibi.

Çektirdiğim fotoğraflara senin gözünden bakmaya çalışıyorum, bildiğin konuşuyorum, konuşturuyorum. Şurası diyorum beraber sürekli kitap baktığımız yer, şurası ırkımın adını verdikleri cami. Bir zamanlar şurası kırtasiyeydi, soldaki köşe tavla oynadığımız yer. Caddenin üst tarafı sinema, hani bilmem kaç yüz filmi izlediğimiz sinema. Bazılarını ikişer kez izlediğimiz, çıkışında da her neyse işte anladım ben. Su aldığımız, kebap, pizza, dondurma yediğimiz, çay ya da kahve içtiğimiz hepsi ayrı ayrı yerler. Kıyafet baktığımız, fotokopi çektirdiğimiz, patlamış mısırı farklı yerden, fıstığı çekirdeği farklı yerden. Birçok eylem ama aynı yerden yapılacak şeyleri bile farklı yerlerden. Küçücük şehir kocaman dünya.

Bunlar nerden çıktı diyeceksin mutlaka, ya da yine bilmem kaç kişi soracak yine. Düşünüyorum da hayatına dokunduğum bir çok insan var 40 yıla yakın ömrümde. Benim onlara verdiğim değerden o kadar çok yüzsüzleşmişler ki nasıl olsa affeder, nasıl olsa bıraktığımız yerde buluruz diye yapmadıkları çirkeflik kalmadılar bana. Anladım sevilmeye, değer verilmeye layık bir adam değilim. Ama sizin; güçlerine, diplomalarına, paralarına, mesleklerine taptığınız insanlar kadar saygıyı, saygı duyulmayı hak etmiş bir ADAMIM.

Hani bir zamanlar demiştim ya ‘ AŞK ADAMI DİYORLARMIŞ BANA, VARSIN DESİNLER. AŞK OLMASADA ASLINDA ADAM OLDUĞUMUZU BİLSİNLER’ diye. Bunu çok anlayamamış hayatımdakiler. Düşmanının bile saygı duyduğu birini, tanıyamamışlar.