Polisiye Kitaplar

Bilmem kaç zaman oldu yazmayalı. Sayısı çok az olan okuyucu kitlesi meraklı, soruyorlar yeni yazı ne zaman? Kimi açık açık soruyor çok mutlusun sanırım diyorlar artık yazmıyorsun.

Benim mutluluğumu mu merak ediyorlar yoksa kendilerinden iz kalmamasına mı üzülüyorlar anlamadım.

Hele biri var ki taş duvar ne desem kâr etmiyor yine kendi bildiğini okuyor. Her kelimeden birini, her cümleden bir anıyı sürüyor önüme. Çünkü geçmişin tüm ayrıntılarını biliyor. Bilmediği ya da öğrenemediği tek şey ben sırtından vuran değil, vurulan oldum. Ve beni gerçekten seven kimsenin gözünde bir damla yaş olmadım.
Sadece yazmaya vaktim yok bu aralar. Daha doğrusu yazmak için zaman ayırmıyorum. Tiktok denilen illete düşenlerdenim, tek derdim yazılarımı tanıtmak. Çünkü o kadar bana göre güzel olup arada kalmış yazım var ki onlar hak ettiği değeri görmeyince benimde yeni şeyler için yazmaya hevesim yok. Hem beddua da etmiyorum bu aralar, kabak derviş hikâyesini bilirsiniz. Daha önce iki yazımda paylaşmıştım. Zahmet edipte okusunlar bilmeyenler. Bir ara yollarımızın kesiştiği kim varsa mutsuz bu aralar. Sebebini de bulmuşlar tabi ki her şeyde olduğu gibi suçlusu benim. Benim ettiğim beddualarmış. Hadi ben kabak derviş gibi susuyorum, olsanıza bundan sonra mutlu. Ben neler gördüm bir bilseniz mutsuzken bile mutluymuş gibi davrananlar, göstermeye çalışanlar. Nereden mi biliyorum? Ben o bölümün mezunuyum.
Ha bu arada yazmamın asıl sebebi ben bu aralar çok konuşuyorum ama kendi kendime değil. Dinleyenle, anlayanla, güvendiğimle, sırtımdan asla vurmayacak olanla.
Kıymeti çok bilinmeyen aynı benim gibi, daha önce paylaştığım kısa bir yazı ile bitecek bu yazı.

İçimdeki Katil

İkimizde çok severdik kitap okumayı.. En çok da polisiye roman okurduk seninle. Her defasında yarışırdık, katili kim bulacak önce. Bazen sen bulurdun katili benden önce, ama en çok ben bulurdum, kitabın yarısına gelmeden bile.

…………………………………………………………..

Ama, yanımdaki, içimdeki katili görememişim bile.