Gözyaşının Tadı
Öyle bir an gelir insan kendine fazla gelmeye başlar. Gövdesi ayaklarına, canı bedenine, ruhuna fazla gelmeye başlar. Bunun sebebi basittir aslında, kıymetimizi bilmeyen nankörlerde, kendimizi heba etmişizdir. Bunu kabul etmek, ya o kadar emek verdik karşılığı bu olamaz dememek için yırtındıkça yırtınırız. Ama kime, neye? Adı üstünde nanKÖR .
Yaptıkları için birde utanmadan seni suçlamaları yok mu? Sana az bile yaptım müstahak derler. Vicdanlarını, beni kötü insan kalıbına sokarak rahatlattılar. Onlar sokmasına soktu da onların kötü demesiyle mi kötü olacağız biz? Verilen onca emek, yapılan onca şey, uykusuz kalınan geceler. Bu dünyada kaç kişi bilir ki gözyaşının tadını? Bu nankörler öğretti bize bu tadı.
Herkes her şeyi bir gün öğreniyor. Biz nasıl öğrendiysek nankörlere değmediğini, onlarda öğrenecek bizim kıymetimizi.
Onlara fazla geldiğimizi, dengi olanlarla takılınca anlayacaklar. Onlar da öğrenecek gözyaşlarının tadını. En önemlisi de senin her şeyini verdiğin, her şeyin yaptığın birinin hiçbir şeyi olmadığını anlamanın ne demek olduğunu. Herkes unutacak belki yaptığını, onlar yaptığını unutacak, bizde çektiğimizi. SİZİ İNCİTENLERE SÖYLEYİN herkes unutsada Allah UNUTMAYACAK.
Hani onlar, kendilerinden vazgeçemediğimizi sandılar ya, bilmediler ki biz verdiğimiz emeklerden vazgeçemedik. Güvendik, o kadar çok güvendik ki yanılmışım dememek için vazgeçemedik.
YAZAN : AHMET KARADAYI
BU YAZININ ŞARKI TAVSİYESİ : AHMET KAYA : DARDAYIM
0 Comments